فـدک

خلاصه: 

فدک دهکده‏ای آباد و دارای سرزمین حاصلخیز و نخلستان‏ها و باغ‏های زیبا بود که در نزدیکی خیبر قرار داشت. سرزمین فدک چون بدون لشکرکشی و جنگ فتح شده بود از اموال خالصه آن حضرت به‏شمار می‏آمد و متعلق به خود ایشان بود. رسول خدا9 فدک را در قبال مهر حضرت خدیجه که بنا بر قول مشهور خود خدیجه پرداخته بود به دخترش حضرت فاطمه3 بخشید. فدک بعدها پس از رحلت رسول خدا رنگ سیاسی به خود گرفت و در طول تاریخ فراز و نشیب‏های زیادی پیدا کرد.

نگاه تو

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم

ناز بنیاد مکن تا نکنی بنیادم 

می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر

سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم 

زلف را حلقه مکن تا نکنی دربندم

طره را تاب مده تا ندهی بر بادم 

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم

غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم 

رخ برافروز که فارغ کنی از برگ گلم

قد برافراز که از سرو کنی آزادم 

شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی ما را

یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم 

شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه

شور شیرین منما تا نکنی فرهادم 

رحم کن بر من مسکین و به فریادم رس

تا به خاک در آصف نرسد فریادم 

حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی

من از آن روز که دربند توام آزادم

حافظ

دانی

دانی که چنگ و عود چه تقریر می کنند 

پنهان خورید باده که تعزیر می کنند

 ناموس عشق و رونق عشاق می برند 

عیب جوان و سرزنش پیر می کنند

 جز قلب تیره هیچ نشد حاصل و هنوز 

باطل در این خیال که اکسیر می کنند

 گویند رمز عشق مگویید و مشنوید 

مشکل حکایتیست که تقریر می کنند

 ما از برون در شده مغرور صد فریب 

تا خود درون پرده چه تدبیر می کنند

 تشویش وقت پیر مغان می دهند باز 

این سالکان نگر که چه با پیر می کنند

 صد ملک دل به نیم نظر میتوان خرید 

خوبان در این معامله تقصیر می کنند

 قومی به جد و جهد نهادند وصل دوست 

قومی دگر حواله به تقدیر می کنند

 فی الجمله اعتماد مکن بر ثبات دهر 

کاین کارخانه ایست که تغییر می کنند

 می خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب 

چون نیک بنگری همه تزویر می کنند

حافظ